Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
Red NoteBook - Η Αριστερά και η συζήτηση για την κρίση
Red NoteBook - Η Αριστερά και η συζήτηση για την κρίση
Γιατί θα πρέπει να παραθέτουμε μισές αλήθειες ή και ολόκληρα ψέματα;
Του Χρήστου Λάσκου
Η αφορμή για όσα γράφονται παρακάτω δόθηκε από κάτι που έλαβε χώρα σε δημόσιο χώρο κατά τη διάρκεια της πρώτης εκδήλωσης για το χρέος. Εκεί, λοιπόν, ένας από τους εισηγητές ισχυρίστηκε πως μετά από τη στάση πληρωμών στην Ελλάδα του 1932 οι μισθοί όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν κιόλας! Με δυο λόγια, υποστήριξε πως η ζοφερή ζωή των απλών ανθρώπων στη διάρκεια της κρίσης του ’30, απλώς δεν υπήρξε. Όλοι όσοι ασχολούνται με την περίοδο, βέβαια, ξέρουν την αλήθεια που βρίσκεται στους αντίποδες ακριβώς. Δεν χρειάζεται, όμως, να προστρέξουμε στους ιστορικούς της οικονομίας. Αρκεί να διαβάσουμε τα κείμενα που περιέχουν τα αιτήματα των εργατικών αγώνων εκείνης της περιόδου.
Τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει κάποιον που παρεμβαίνει σε μια τέτοια περίσταση, συμβάλλοντας υποτίθεται στο «διαφωτισμό» των ανθρώπων που συμμετέχουν, να τερατολογεί ψευδόμενος ασύστολα; Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι πως πρόκειται περί ασχέτου που είδε φως, μπήκε και κάποιοι του έστρωσαν χαλί. Δεν είναι καθόλου απίθανο. Το αντίθετο, μάλιστα. Είναι το πιο πιθανό σε κάποιες περιπτώσεις.
Εμένα, ωστόσο, με απασχολούν εκείνες οι άλλες περιπτώσεις που δεν εμπίπτουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Οι περιπτώσεις, δηλαδή, όπου σοβαροί άνθρωποι συνειδητά ανακριβολογούν θεωρώντας πως αυτό ενισχύει την επιχειρηματολογία τους. Κι επειδή το τελευταίο -η επιβολή, δηλαδή, της σωστής ανάλυσης και γραμμής- είναι ωφέλιμο για το λαό και τον τόπο, όλα καλά καμωμένα.
Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Είναι κοινός τόπος σε αριστερούς κύκλους πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη υπήρξε καθοριστική σε ό,τι αφορά την κακή εξέλιξη του δημόσιου χρέους. Λέγεται, δηλαδή, πως η συμμετοχή στο ευρώ εκτίναξε το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη διαμορφώνοντας τους εφιαλτικούς όρους υπό τους οποίους βιώνεται η καπιταλιστική κρίση στα μέρη μας. Οι αριθμοί, ωστόσο, δεν συμφωνούν. Το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στο επίπεδο που ήταν το 2008 (~100% του ΑΕΠ) ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Έκτοτε, απλώς συντηρήθηκε εκεί και δεν αποκλιμακώθηκε, παρόλη την ισχυρή μεγέθυνση του ελληνικού καπιταλισμού, γιατί αποφασίστηκε πως οι πλούσιοι δεν έπρεπε να πληρώνουν καθόλου φόρους.
Είναι αυταπόδεικτη «αλήθεια» σε αριστερούς κύκλους πως η συμμετοχή στην ευρωζώνη παρόξυνε σε ακραίο βαθμό τα προβλήματα του εξωτερικού ισοζυγίου. Υποστηρίζεται, δηλαδή, πως το ισχυρό ευρώ διεύρυνε σε υπερβολικό βαθμό την ψαλίδα μεταξύ εισαγωγών και εξαγωγών, πράγμα που είχε ως παράπλευρη επίπτωση τη μεγάλη ανάγκη δανεισμού. Η αλήθεια είναι και πάλι διαφορετική. Ειδικά για το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου τα στοιχεία δείχνουν πως διαμορφώθηκε από ~14% το 2000 σε ~10% το 2008. (βλ. για περισσότερα: Καλλωνιάτης, «Αυγή», 15 Μαϊου 2011). Δεδομένου, ωστόσο, πως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η εξέλιξη της ονομαστικής ισοτιμίας του ευρώ επιβάρυνε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πρέπει να προσθέσουμε το ταξικά ουσιώδες: ο λόγος που επιδεινώθηκε η ανταγωνιστικότητα είναι πως τα προκλητικά περιθώρια κέρδους για το ελληνικό κεφάλαιο διαφυλάχθηκαν ως κόρη οφθαλμού στο ψηλότερο επίπεδο μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης (βλ. Ιωακείμογλου, ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Φεβρουάριος 2011). Είναι ενδεικτικό πως ο μεγαλύτερος πληθωρισμός στην Ελλάδα σε σχέση με την ΕΕ, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα οφείλεται κατά τα 2/3 στα περιθώρια κέρδους.
Θεωρείται, ακόμη, πως η συμμετοχή στην ευρωζώνη υπήρξε καταστροφική για την εγχώρια βιομηχανία. Μόνο που, μεταξύ 2000 και 2008, η συμμετοχή της βιομηχανίας στην ακαθάριστη προστιθέμενη αξία της ελληνικής οικονομίας ήταν και παρέμεινε στο επίπεδο του 14%. Αντίθετα, η ραγδαία αποβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας -τάση που μοιράζεται, βέβαια, με το σύνολο, σχεδόν, των υπόλοιπων ανεπτυγμένων οικονομιών- πραγματοποιήθηκε στα 15 χρόνια που προηγήθηκαν του ευρώ, όταν η βιομηχανική συμμετοχή υποχώρησε κατά ~8%, παρόλες τις αρκετές, προτεινόμενες ως σωτήριες σήμερα από αριστερούς κύκλους, υποτιμήσεις του νομίσματος, της ευρέως νοσταλγούμενης εσχάτως δραχμής.
Υποστηρίζεται συχνά, από κάποιους αριστερούς κύκλους, πως η μεγέθυνση του ελληνικού καπιταλισμού δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση, που στηρίχθηκε στο δανεισμό και την υπερκατανάλωση (μια εκδοχή του κοινού, ακόμη κι από τον ΣΕΒ, «αυτονόητου» πως «καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε»). Η αλήθεια είναι πως ο ελληνικός καπιταλισμός μεγεθύνθηκε εντυπωσιακά. Στα χρόνια 1995-2008 η συνολική μεγέθυνση ήταν περίπου 60%, ενώ η αντίστοιχη της Γερμανίας μόλις 20%. Και, επιπλέον, μόλο που είναι αλήθεια πως η ιδιωτική ζήτηση αποτέλεσε τον κινητήρα της ελληνικής μεγέθυνσης και απέδωσε σωρευτικά 20% περισσότερο από το μέσο όρο των 35 πλουσιότερων χωρών στον κόσμο αποκρύπτεται ένα καθοριστικό μυστικό. Όπως σημειώνει η Μαρία Καραμεσίνη (Εποχή, 20 Φεβρουαρίου 2011), η εμπορευματική σύνθεση των εισαγωγών 1999-2008 δείχνει ότι 60% είχαν ως τελικό χρήστη τις επιχειρήσεις και μόνο 40% τα νοικοκυριά. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική σύγκλιση στηρίχθηκε στον υψηλό βαθμό συσσώρευσης κεφαλαίου και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως η συνολική επένδυση στην Ελλάδα, στην συγκεκριμένη περίοδο αυξήθηκε 103% έναντι του πενιχρού 19% της Γερμανίας.
Άκουσα με τα αυτιά μου να λέγεται από ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς και εξειδικευμένο οικονομολόγο πως οι συναλλαγματικές υποτιμήσεις της δραχμής δεν είχαν κανενός είδους αρνητικές επιπτώσεις στην ελληνική εργατική τάξη. Ενώ είναι αποδεδειγμένο πως ένας από τους πιο καλούς και συγκεκαλυμμένους τρόπους που είχε παραδοσιακά το κεφάλαιο για να επιβάλλει την «γραμμή» του ήταν οι υποτιμήσεις.
Ας σταματήσω, όμως, εδώ. Γιατί, διαφορετικά, ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάρα πολύ ακόμη. Κι ας επανέλθω στο αρχικό μου ερώτημα: γιατί θα πρέπει να παραθέτουμε μισές αλήθειες ή και ολόκληρα ψέματα; Δεν είναι αρκετό όπλο για την Αριστερά η αλήθεια των αριθμών και των γεγονότων;
Για να το πω πιο συγκεκριμένα: δεν φτάνει το επιχείρημα πως το ευρώ είναι ένα πολύ ταξικό νόμισμα, που διαμορφώθηκε -μαζί με το σύνολο της περιβάλλουσας αρχιτεκτονικής- για να επιβάλει την όσο το δυνατό απρόσκοπτη κυριαρχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου επί της εργασίας; Δεν είναι αυτό ένα πολύ ισχυρότερο, από την αριστερή σκοπιά, επιχείρημα στο μέτρο ακριβώς που προτάσσει τον ταξικό χαρακτήρα του; Νομίζω, ναι. Θυμίζω, εδώ, πως όσοι ήμασταν, εκεί στο τέλος της δεκαετίας του ’90, εναντίον της εισόδου στην ευρωζώνη με τους όρους που αυτή κατασκευαζόταν επιχειρηματολογούσαμε και στη βάση των προβλεπόμενων μακροοικονομικών ανισορροπιών. Το κύριο, ωστόσο, επιχείρημά μας ήταν πως η πολυεθνική άρχουσα τάξη της Ευρώπης αποκτάει άλλο ένα πανίσχυρο εργαλείο επιβολής απέναντι στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη. Θυμίζω, επίσης, πως αρκετοί από τους σημερινούς διαπρύσιους υποστηρικτές της δραχμής, στο χώρο του ΣΥΝ τουλάχιστον, τότε ποιούσαν τη νήσσα επιλέγοντας σε κρίσιμες κομματικές ψηφοφορίες το «παρών».
Γιατί, λοιπόν, επιλέγεται η τόση ανακριβολογία σχετικά και με το ζήτημα αυτό; Νομίζω πως μόνο μία εξήγηση μπορεί να δοθεί. Το επιχείρημα και τα συμπαρομαρτούντα του -μαζί και η τεκμηρίωση- φτιάχτηκε έτσι ώστε να βοηθάει το συμπέρασμα, που, όμως, ήταν γνωστό πριν από την πορεία της συναγωγής του. Οι προκείμενες, δηλαδή, διαμορφώθηκαν, αφού το συμπέρασμα ήταν ήδη γνωστό. Και το «συμπέρασμα» ήταν πως η ψωροκώσταινα περνάει των παθών της τον τάραχο λόγω της αδυναμίας της άρχουσας τάξης της, λόγω της υποτελούς της θέσης ως «περιφέρειας» του ευρωσυστήματος πράγμα που είναι ισοδύναμο με μια πρόταση πολιτικής «εξόδου».
Μπορεί να βγούμε από το ευρώ μπορεί και όχι. Μπορεί να καταρρεύσει συνολικά η ευρωζώνη ή μπορεί μια κυβέρνηση –δεξιά ή αριστερή, αδιακρίτως- να αποχωρήσει από αυτήν. Ίσως κι εμείς, αν γίνουμε κυβέρνηση. Μπορεί να δημιουργηθεί ντόμινο, μπορεί και όχι. Όλα αυτά ελάχιστα εξαρτώνται από εμάς. Το σημαντικό είναι η ριζοσπαστική Αριστερά να έχει τη στάση εκείνη και την παρέμβαση που θα επιτρέπει τελικά τη φιλεργατική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση. Και, νομίζω, πως οποιαδήποτε εθνικοπεριοριστική επιλογή δουλεύει σαφώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Σήμερα, μάλιστα, στρώνει το δρόμο στη νοηματοδότησή της με σαφώς δεξιούς όρους. Να την αποφύγουμε πάση θυσία! Και το σύνθημα -για όσους αποδίδουν στα συνθήματα μεγάλη σημασία- είναι ήδη εδώ: Να πληρώσουν οι πλούσιοι, Γερμανοί και Έλληνες, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι. Μόνο αν έτσι πορευθούν οι εργαζόμενοι της Ευρώπης υπάρχει πιθανότητα να κερδίσουν. Αλλιώς, μπορεί και να αποκατασταθούν κάποτε κάποιες από τις «μακροοικονομικές ανισορροπίες» της γαλάζιας πατρίδας μας -και των άλλων πατρίδων των άλλων εργατών. Και λοιπόν;
Γιατί θα πρέπει να παραθέτουμε μισές αλήθειες ή και ολόκληρα ψέματα;
Του Χρήστου Λάσκου
Η αφορμή για όσα γράφονται παρακάτω δόθηκε από κάτι που έλαβε χώρα σε δημόσιο χώρο κατά τη διάρκεια της πρώτης εκδήλωσης για το χρέος. Εκεί, λοιπόν, ένας από τους εισηγητές ισχυρίστηκε πως μετά από τη στάση πληρωμών στην Ελλάδα του 1932 οι μισθοί όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν κιόλας! Με δυο λόγια, υποστήριξε πως η ζοφερή ζωή των απλών ανθρώπων στη διάρκεια της κρίσης του ’30, απλώς δεν υπήρξε. Όλοι όσοι ασχολούνται με την περίοδο, βέβαια, ξέρουν την αλήθεια που βρίσκεται στους αντίποδες ακριβώς. Δεν χρειάζεται, όμως, να προστρέξουμε στους ιστορικούς της οικονομίας. Αρκεί να διαβάσουμε τα κείμενα που περιέχουν τα αιτήματα των εργατικών αγώνων εκείνης της περιόδου.
Τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει κάποιον που παρεμβαίνει σε μια τέτοια περίσταση, συμβάλλοντας υποτίθεται στο «διαφωτισμό» των ανθρώπων που συμμετέχουν, να τερατολογεί ψευδόμενος ασύστολα; Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι πως πρόκειται περί ασχέτου που είδε φως, μπήκε και κάποιοι του έστρωσαν χαλί. Δεν είναι καθόλου απίθανο. Το αντίθετο, μάλιστα. Είναι το πιο πιθανό σε κάποιες περιπτώσεις.
Εμένα, ωστόσο, με απασχολούν εκείνες οι άλλες περιπτώσεις που δεν εμπίπτουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Οι περιπτώσεις, δηλαδή, όπου σοβαροί άνθρωποι συνειδητά ανακριβολογούν θεωρώντας πως αυτό ενισχύει την επιχειρηματολογία τους. Κι επειδή το τελευταίο -η επιβολή, δηλαδή, της σωστής ανάλυσης και γραμμής- είναι ωφέλιμο για το λαό και τον τόπο, όλα καλά καμωμένα.
Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Είναι κοινός τόπος σε αριστερούς κύκλους πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη υπήρξε καθοριστική σε ό,τι αφορά την κακή εξέλιξη του δημόσιου χρέους. Λέγεται, δηλαδή, πως η συμμετοχή στο ευρώ εκτίναξε το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη διαμορφώνοντας τους εφιαλτικούς όρους υπό τους οποίους βιώνεται η καπιταλιστική κρίση στα μέρη μας. Οι αριθμοί, ωστόσο, δεν συμφωνούν. Το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στο επίπεδο που ήταν το 2008 (~100% του ΑΕΠ) ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Έκτοτε, απλώς συντηρήθηκε εκεί και δεν αποκλιμακώθηκε, παρόλη την ισχυρή μεγέθυνση του ελληνικού καπιταλισμού, γιατί αποφασίστηκε πως οι πλούσιοι δεν έπρεπε να πληρώνουν καθόλου φόρους.
Είναι αυταπόδεικτη «αλήθεια» σε αριστερούς κύκλους πως η συμμετοχή στην ευρωζώνη παρόξυνε σε ακραίο βαθμό τα προβλήματα του εξωτερικού ισοζυγίου. Υποστηρίζεται, δηλαδή, πως το ισχυρό ευρώ διεύρυνε σε υπερβολικό βαθμό την ψαλίδα μεταξύ εισαγωγών και εξαγωγών, πράγμα που είχε ως παράπλευρη επίπτωση τη μεγάλη ανάγκη δανεισμού. Η αλήθεια είναι και πάλι διαφορετική. Ειδικά για το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου τα στοιχεία δείχνουν πως διαμορφώθηκε από ~14% το 2000 σε ~10% το 2008. (βλ. για περισσότερα: Καλλωνιάτης, «Αυγή», 15 Μαϊου 2011). Δεδομένου, ωστόσο, πως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η εξέλιξη της ονομαστικής ισοτιμίας του ευρώ επιβάρυνε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πρέπει να προσθέσουμε το ταξικά ουσιώδες: ο λόγος που επιδεινώθηκε η ανταγωνιστικότητα είναι πως τα προκλητικά περιθώρια κέρδους για το ελληνικό κεφάλαιο διαφυλάχθηκαν ως κόρη οφθαλμού στο ψηλότερο επίπεδο μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης (βλ. Ιωακείμογλου, ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Φεβρουάριος 2011). Είναι ενδεικτικό πως ο μεγαλύτερος πληθωρισμός στην Ελλάδα σε σχέση με την ΕΕ, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα οφείλεται κατά τα 2/3 στα περιθώρια κέρδους.
Θεωρείται, ακόμη, πως η συμμετοχή στην ευρωζώνη υπήρξε καταστροφική για την εγχώρια βιομηχανία. Μόνο που, μεταξύ 2000 και 2008, η συμμετοχή της βιομηχανίας στην ακαθάριστη προστιθέμενη αξία της ελληνικής οικονομίας ήταν και παρέμεινε στο επίπεδο του 14%. Αντίθετα, η ραγδαία αποβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας -τάση που μοιράζεται, βέβαια, με το σύνολο, σχεδόν, των υπόλοιπων ανεπτυγμένων οικονομιών- πραγματοποιήθηκε στα 15 χρόνια που προηγήθηκαν του ευρώ, όταν η βιομηχανική συμμετοχή υποχώρησε κατά ~8%, παρόλες τις αρκετές, προτεινόμενες ως σωτήριες σήμερα από αριστερούς κύκλους, υποτιμήσεις του νομίσματος, της ευρέως νοσταλγούμενης εσχάτως δραχμής.
Υποστηρίζεται συχνά, από κάποιους αριστερούς κύκλους, πως η μεγέθυνση του ελληνικού καπιταλισμού δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση, που στηρίχθηκε στο δανεισμό και την υπερκατανάλωση (μια εκδοχή του κοινού, ακόμη κι από τον ΣΕΒ, «αυτονόητου» πως «καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε»). Η αλήθεια είναι πως ο ελληνικός καπιταλισμός μεγεθύνθηκε εντυπωσιακά. Στα χρόνια 1995-2008 η συνολική μεγέθυνση ήταν περίπου 60%, ενώ η αντίστοιχη της Γερμανίας μόλις 20%. Και, επιπλέον, μόλο που είναι αλήθεια πως η ιδιωτική ζήτηση αποτέλεσε τον κινητήρα της ελληνικής μεγέθυνσης και απέδωσε σωρευτικά 20% περισσότερο από το μέσο όρο των 35 πλουσιότερων χωρών στον κόσμο αποκρύπτεται ένα καθοριστικό μυστικό. Όπως σημειώνει η Μαρία Καραμεσίνη (Εποχή, 20 Φεβρουαρίου 2011), η εμπορευματική σύνθεση των εισαγωγών 1999-2008 δείχνει ότι 60% είχαν ως τελικό χρήστη τις επιχειρήσεις και μόνο 40% τα νοικοκυριά. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική σύγκλιση στηρίχθηκε στον υψηλό βαθμό συσσώρευσης κεφαλαίου και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως η συνολική επένδυση στην Ελλάδα, στην συγκεκριμένη περίοδο αυξήθηκε 103% έναντι του πενιχρού 19% της Γερμανίας.
Άκουσα με τα αυτιά μου να λέγεται από ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς και εξειδικευμένο οικονομολόγο πως οι συναλλαγματικές υποτιμήσεις της δραχμής δεν είχαν κανενός είδους αρνητικές επιπτώσεις στην ελληνική εργατική τάξη. Ενώ είναι αποδεδειγμένο πως ένας από τους πιο καλούς και συγκεκαλυμμένους τρόπους που είχε παραδοσιακά το κεφάλαιο για να επιβάλλει την «γραμμή» του ήταν οι υποτιμήσεις.
Ας σταματήσω, όμως, εδώ. Γιατί, διαφορετικά, ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάρα πολύ ακόμη. Κι ας επανέλθω στο αρχικό μου ερώτημα: γιατί θα πρέπει να παραθέτουμε μισές αλήθειες ή και ολόκληρα ψέματα; Δεν είναι αρκετό όπλο για την Αριστερά η αλήθεια των αριθμών και των γεγονότων;
Για να το πω πιο συγκεκριμένα: δεν φτάνει το επιχείρημα πως το ευρώ είναι ένα πολύ ταξικό νόμισμα, που διαμορφώθηκε -μαζί με το σύνολο της περιβάλλουσας αρχιτεκτονικής- για να επιβάλει την όσο το δυνατό απρόσκοπτη κυριαρχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου επί της εργασίας; Δεν είναι αυτό ένα πολύ ισχυρότερο, από την αριστερή σκοπιά, επιχείρημα στο μέτρο ακριβώς που προτάσσει τον ταξικό χαρακτήρα του; Νομίζω, ναι. Θυμίζω, εδώ, πως όσοι ήμασταν, εκεί στο τέλος της δεκαετίας του ’90, εναντίον της εισόδου στην ευρωζώνη με τους όρους που αυτή κατασκευαζόταν επιχειρηματολογούσαμε και στη βάση των προβλεπόμενων μακροοικονομικών ανισορροπιών. Το κύριο, ωστόσο, επιχείρημά μας ήταν πως η πολυεθνική άρχουσα τάξη της Ευρώπης αποκτάει άλλο ένα πανίσχυρο εργαλείο επιβολής απέναντι στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη. Θυμίζω, επίσης, πως αρκετοί από τους σημερινούς διαπρύσιους υποστηρικτές της δραχμής, στο χώρο του ΣΥΝ τουλάχιστον, τότε ποιούσαν τη νήσσα επιλέγοντας σε κρίσιμες κομματικές ψηφοφορίες το «παρών».
Γιατί, λοιπόν, επιλέγεται η τόση ανακριβολογία σχετικά και με το ζήτημα αυτό; Νομίζω πως μόνο μία εξήγηση μπορεί να δοθεί. Το επιχείρημα και τα συμπαρομαρτούντα του -μαζί και η τεκμηρίωση- φτιάχτηκε έτσι ώστε να βοηθάει το συμπέρασμα, που, όμως, ήταν γνωστό πριν από την πορεία της συναγωγής του. Οι προκείμενες, δηλαδή, διαμορφώθηκαν, αφού το συμπέρασμα ήταν ήδη γνωστό. Και το «συμπέρασμα» ήταν πως η ψωροκώσταινα περνάει των παθών της τον τάραχο λόγω της αδυναμίας της άρχουσας τάξης της, λόγω της υποτελούς της θέσης ως «περιφέρειας» του ευρωσυστήματος πράγμα που είναι ισοδύναμο με μια πρόταση πολιτικής «εξόδου».
Μπορεί να βγούμε από το ευρώ μπορεί και όχι. Μπορεί να καταρρεύσει συνολικά η ευρωζώνη ή μπορεί μια κυβέρνηση –δεξιά ή αριστερή, αδιακρίτως- να αποχωρήσει από αυτήν. Ίσως κι εμείς, αν γίνουμε κυβέρνηση. Μπορεί να δημιουργηθεί ντόμινο, μπορεί και όχι. Όλα αυτά ελάχιστα εξαρτώνται από εμάς. Το σημαντικό είναι η ριζοσπαστική Αριστερά να έχει τη στάση εκείνη και την παρέμβαση που θα επιτρέπει τελικά τη φιλεργατική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση. Και, νομίζω, πως οποιαδήποτε εθνικοπεριοριστική επιλογή δουλεύει σαφώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Σήμερα, μάλιστα, στρώνει το δρόμο στη νοηματοδότησή της με σαφώς δεξιούς όρους. Να την αποφύγουμε πάση θυσία! Και το σύνθημα -για όσους αποδίδουν στα συνθήματα μεγάλη σημασία- είναι ήδη εδώ: Να πληρώσουν οι πλούσιοι, Γερμανοί και Έλληνες, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι. Μόνο αν έτσι πορευθούν οι εργαζόμενοι της Ευρώπης υπάρχει πιθανότητα να κερδίσουν. Αλλιώς, μπορεί και να αποκατασταθούν κάποτε κάποιες από τις «μακροοικονομικές ανισορροπίες» της γαλάζιας πατρίδας μας -και των άλλων πατρίδων των άλλων εργατών. Και λοιπόν;
Τρίτη 21 Ιουνίου 2011
ΝΕΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ !
Ο Σαμαράς έχει έναν στενό φίλο, τον κ. Κρανιδιώτη, κατά δήλωση του τελευταίου, που ΔΕΝ έχει διαψευστεί. Επειδή, ισχύει ότι, «δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω τι είσαι», ή «όμοιος στον όμοιο και κοπριά στα λάχανα», ή, εν τέλει, «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», ρίξτε μια ματιά εδώ
:
«ΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ», by …PENELOPE DELTA 2010
o Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says:
27/03/2010 at 02:26
.. Τώρα ο Μήτσο Τάκης τέτοια καψούρα που ‘χει με το θέμα, μάλλον έχει φάει απόρριψη από βατραχάνθρωπο στα νιάτα του
.
o Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says:
27/03/2010 at 13:23
Πω ρε νταλκάς! Σε σημάδεψε το παλιόπαιδο, ε; Του ‘χεις γράψει και ποίημα, “βάτραχε, άπονε, σκληρέ”;
«Φοβούνται τον Σαμαρά γιατί δεν τον ελέγχουν»
Από Factorx | Κυρ. 23 Μαι 2010, 01:49
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
…. Πρόσφατα κάτι ψιθύρισε για τον Χρύσανθο κι εμένα, όπως κι ένα τρυφερό αγόρι του ιδίου συγκροτήματος, που με το δεξί γράφει και με τ’ αριστερό την καίει την βάτα.
…. Αφού λοιπόν ο Αντώνης τους ξεβράκωσε .. Η δύναμη που παράγει ΠΟΝΑΕΙ ακόμη και το χαλαρό απευθυσμένο των τσιλιαδόρων της Κλεπτοκρατίας.
Ρίξτε τις στρακαστρούκες σας, κορίτσια . …. …. Γκέγκε;
o Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says:
23/05/2010 at 17:58
Στους δίδυμους αδένες μου.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says:
15/07/2010 at 13:49
.. Το ξέρεις το Δροσερό Ξάνθης, δίδυμε αδένα
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says:
15/07/2010 at 22:42
.. Λοιπόν, δίδυμε αδένα
..Λοιπόν, κορίτσια και παράξενα αγόρια,
.. Μάλλον κάποιος παπάς στα οκτώ σου, που είπες, σε χάϊδεψε λίγο παραπάνω κι έχεις άχτι.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says: @“Ούτε που υποψιάζεστε αυτό που θα ‘ρθει…”
05/10/2010 at 14:55
..Α, ρε, ευτυχώς που φθινοπώριασε.
Φιλιά στο σβέρκο.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says: @»Κάτω στον Πειραιά, στο μουράγιο…»
25/10/2010 at 20:49
Καλά – καλά, κάνεις τώρα ότι δεν κατάλαβες, ε;
Φιλιά στο σβέρκο ..
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης είπε: @»«Bye bye, my darling…»»
29/10/2010 στις 12:43 pm
… … …
Πιάσε στασίδι, την μέρα που ο Αντώνης θα ορκιστεί Πρωθυπουργός θα σε κεράσουμε τσαπέλες καλαματιανές.
Φιλιά στο σβέρκο
Θες δεν θες, σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει
«Συνθήματα, τραγουδάκια και ρουφιανιλίκι»
Από Factorx | Κυρ. 28 Μαρ 2010, 08:00
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
..Ε, ναι, κορίτσια, είμαστε τσαμπουκάδες, επιθετικοί, περήφανοι .. Στους δίδυμους αδένες μας… Να κι αν τα φώναξαν, να κι αν δεν τα φώναξαν. Δεκάρα δεν δίνω για το τι γράφουν τα τρυφερά αγόρια και τα περίεργα κορίτσια .. Ναι, κορίτσια ..
Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε όλα τα προοδευτικά κορίτσια και τα περίεργα αγόρια, που εθίγησαν. Κι επειδή, οσμίζομαι ήδη τις αντιδράσεις στην ανάρτηση, πάω να πιω μερικές μπύρες με κάτι παλιοσειρές μου λοκατζήδες κι ύστερα όλοι μαζί θα κατουρήσουμε πάνω στην πολιτική σας ορθότητα.
Φιλιά στο σβέρκο.
o Psaras says:
28/03/2010 at 14:07
..το άρθρο του “Κρανιδιώτη” υποστηρίζει ότι θα κατουρήσει σ’ αυτά που γράφεις και μετά θα σου φιλήσει το σβέρκο.
Και επειδή δεν φαίνεται να κατάλαβε κανείς απ’ τους σχολιαστές το “Φιλιά στο σβέρκο” να σας ενημερώσω ότι στο στρατό το λέμε αλληγορικά, αντί να πούμε ότι “θα σε γ… από πίσω”.
Τώρα το πιάσατε το επίπεδο του αρθρογράφου;
o δυσάρεστος says:
28/03/2010 at 17:31
Δηλ. αυτός που “δίνει φιλάκια στο σβέρκο” είναι …άντρακλας; Για να ξέρουμε δηλαδή.
o Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης says:
28/03/2010 at 20:13
Πάντως το υστερόγραφο μου,(περί «σβέρκου»), φαίνεται πως χτύπησε την κρυφή “φλέβα” μερικών – μερικών.
o Psaras says:
28/03/2010 at 14:42
..Ολο για “αντριλίκι”, “φιλιά στο σβέρκο” και δε συμμαζεύεται γράφετε.
Γιατί ντρέπεστε να παραδεχτείτε ότι στα ντους του στρατού, γουστάρατε τον κώλο του Μήτσου απ’ τη Δραπετσώνα;
Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορείτε να ξεκολλήσετε απ’ τα φανταρίστικα. Περάσατε καλά στο στρατό. Με φιλάκια στο ζβέρκο και άλλα τέτοια αδερφίστικα.
25/02/2010 at 23:49
.. Άμα δεν διείσδυσα αρκετά στο θέμα, πες το μου, να σπρώξω κι άλλο.
Υμέτερος
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Δούλεψε να φας και κλέψε να ‘χεις
Αντιγραφή από το capital gr
Πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον άρθρο, αν και κατά τη γνώμη μου έχουν ίσο ή αρκετό μερίδιο ευθύνης και οι πολλοί "μικροί" οι οποίοι έχουν κατακλέψει το κράτος τα τελευταία χρόνια.
Δούλεψε να φας και κλέψε να ‘χεις
Τρίτη, 4 Ιανουαρίου 2011 - 07:00
Του Άγη Βερούτη
Πολυεθνικοί όμιλοι δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα σχεδόν σε κάθε τομέα της οικονομίας είτε απευθείας μέσω θυγατρικών τους, είτε μέσω εμπορικών αντιπροσώπων. Η ελληνική αγορά είναι σε απόλυτο μέγεθος η 24η οικονομία στον κόσμο. Συνεισφέρει μεσοσταθμικά το διόλου ευκαταφρόνητο 1,5% - 3% του παγκόσμιου τζίρου των πολυεθνικών ομίλων, ενώ για λόγους που θα δούμε πιο κάτω, προσφέρει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του κέρδους τους.
Η αβεβαιότητα της δραχμής με την απρόβλεπτη διολίσθηση της ισοτιμίας της σε σχέση με τα 'σκληρά' νομίσματα και οι περιορισμοί στην κινητικότητα των κεφαλαίων στο παρελθόν, παρότρυνε τους πολυεθνικούς ομίλους σε τιμολογιακή πολιτική όχι μακριά από αυτήν που ακολουθούν σε πολλές Αφρικανικές χώρες. Με τιμές που εμπεριέχουν κινδύνους υποτιμήσεων από τη στιγμή τιμολόγησης έως την είσπραξη, κινδύνους από ασταθή φορολογική νομοθεσία, καθώς και εξόδων 'marketing' όπως κατ’ ευφημισμό αποκαλούν τις δωροδοκίες κρατικών αξιωματούχων.
Τα όποια κέρδη καταφέρνουν να βγάλουν οι πολυεθνικοί όμιλοι από επισφαλείς χώρες τα ενσωματώνουν στις τιμές μετάβασης των προϊόντων τους στις αγορές αυτές, τα γνωστά transfer prices. Αυτά εμπεριέχουν και ένα γενναίο ποσοστό κέρδους. Το κέρδος όμως δεν θα φορολογηθεί στη χώρα που καταναλώνονται τα προϊόντα, αλλά στη χώρα που παράγονται ή από την οποία διακινούνται (π.χ. Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία ή Ολλανδία).
Έτσι αφαιρούνται από τη χώρα εναντίον της οποίας εξασκείται η τιμολογιακή πολιτική μεταφοράς κερδών (transfer pricing) μεγάλα φορολογικά έσοδα. Χωρίς αυτά τα φορολογικά έσοδα στρεβλώνεται ο ανταγωνισμός στην αγορά αυτήν, καθώς οι εντόπιοι ανταγωνιστές υπόκεινται συχνά σε εξοντωτική φορολόγηση για αντιστάθμιση των φοροαποφυγών από πολυεθνικούς ομίλους. Η αντισταθμιστική υπερφορολόγηση καθιστά τους εντόπιους παραγωγούς οικονομικά ευάλωτους και σε μειονεκτική θέση αναφορικά στην δυνατότητα επενδύσεων. Το transfer pricing είναι ισοδύναμο ενός αδήλωτου οικονομικού πολέμου ενάντια στις οικονομίες με σαθρούς ή ανέτοιμους ελεγκτικούς μηχανισμούς, που τους κλέβει οξυγόνο και ρευστότητα.
Μετά τους τριγμούς που προκάλεσε στην Αμερικανική αγορά η απάτη της ENRON, ο νόμος των Sarbanes-Oxley σε συνδυασμό με το 'Arm’s length principle' του USGAAP, από τις αρχές της δεκαετίας στόχευσε να αποτρέψει την αποστράγγιση ζωτικών πόρων των υπανάπτυκτων (σε ελεγκτικούς θεσμούς και μηχανισμούς) οικονομιών από ανήθικους πολυεθνικούς ομίλους κινούμενους μόνον από απληστία και με εργαλείο τους παράνομους χρηματισμούς τοπικών αξιωματούχων και τη μεταφορά κερδών.
Με όρους Αφρικανικών transfer prices συνέχισαν, όμως, να λειτουργούν στην Ελλάδα πλείστοι πολυεθνικοί όμιλοι και μετά την σταθεροποίηση της ισοτιμίας της δραχμής με το ECU και κατόπιν με την έλευση του κοινού νομίσματος. Η αλήθεια είναι ότι transfer pricing συνεχίζει να γίνεται και σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης όπως π.χ. πάνες μωρών και οδοντόπαστες, ενώ σε είδη υψηλής τεχνολογικής εξειδίκευσης όπως ιατρικές και αμυντικές προμήθειες και λογισμικό, είναι σύνηθες στην Ελλάδα να πληρώνεται υπερδιπλάσια έως υπερδεκαπλάσια τιμή για αυτά τα προϊόντα. Γνωστά παραδείγματα αποτελούν οι τιμές αγοράς μεταλλικών ανθρώπινων κλειδώσεων (implants), εξειδικευμένων καθετήρων αγγειοπλαστικής και πολλών άλλων. Τελευταία παρατηρείται και το φαινόμενο οι πωλήσεις πολυεθνικών να τιμολογούνται από άλλη Ευρωπαϊκή χώρα κατευθείαν, ενώ η Ελληνική θυγατρική τιμολογεί την μητρική με ένα Management Fee που ίσα-ίσα καλύπτει τα λειτουργικά της έξοδα στην Ελλάδα και αποδίδει μηδενικό φόρο εισοδήματος.
Αποτέλεσμα του transfer pricing ήταν η συστηματική στέρηση της ελληνικής οικονομίας από τους φόρους που δικαιούται επί των κερδών δραστηριοτήτων των πολυεθνικών στην ελληνική αγορά, για προϊόντα κατανάλωσης από Έλληνες καταναλωτές. Ταυτόχρονα η εξαγωγή του συνόλου των κερδών συμμετέχει στην αύξηση του ελλείμματος ισοζυγίου πληρωμών, πλήττωντας την ελληνική οικονομία διπλά. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται, ενώ πολυεθνικοί όμιλοι που έχουν κατά παραδοχή τους στρεβλώσει και διαβρώσει με χρηματισμούς αξιωματούχων την ελληνική αγορά συνεχίζουν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι και αφορολόγητοι την λεηλασία της συλλογικής τσέπης του Έλληνα. Μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους πιθανόν θα είχε αποφευχθεί αν γινόταν σωστή φορολόγηση και σωστός έλεγχος τιμών των πολυεθνικών εδώ και 12 χρόνια, καθώς κρατικές προμήθειες θα κόστιζαν ως και 1/3 από όσο τις πληρώσαμε, ενώ θα εισέπραττε το κράτος φόρους ίσως και στο ήμισυ του μέσου ετήσιου ελλείμματος της ιδίας περιόδου.
Καιρός είναι να δημιουργηθεί τμήμα φορολόγησης πολυεθνικών με εξειδίκευση στο transfer pricing στο ΥΠΟΙΚ και το ΥΠΑΝ, αντλώντας από τους άριστους και τους αδιάφθορους, με την συνδρομή στελεχών με γνώση του αντικειμένου, πληροφόρηση από το Αμερικανικό IRS αλλά και τις αντίστοιχες υπηρεσίες των εταίρων μας. Ειδάλλως, και μέχρι να ολοκληρωθεί η οργάνωση της σχετικής υπηρεσίας, θα μπορούσαμε να φορολογήσουμε τις δραστηριότητες των πολυεθνικών με βάση το τζίρο τους και το ποσοστό κέρδους που επιτυγχάνουν στα ενοποιημένα παγκόσμια αποτελέσματά τους, προσαρμοσμένα όμως με το κλάσμα μέσων παγκόσμιων τιμών σε σχέση με τις ελληνικές τιμές τους.
Είναι αδύνατον να επιτευχθούν οι αισιόδοξοι στόχοι εσόδων του κράτους όταν οι μεγαλύτεροι παίκτες της αγοράς χαίρουν φορολογικής αμνηστίας. Αποτελεί κοινωνική αναλγησία το ότι για να αντισταθμιστούν οι διαφυγόντες φόροι, κόβονται συντάξεις και μισθοί δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, αποστραγγίζονται με περαιώσεις και έκτακτες εισφορές (δηλαδή αναδρομικούς φόρους) οι μικρομεσαίοι και κυνηγώνται κουρείς, περιπτεριούχοι, και ιδιοκτήτες καφενείων να καλύψουν εκείνα που φορο(απο)φεύγουν οι πολυεθνικοί κολοσσοί.
Αν δεν ενεργήσει το ΥΠΟΙΚ έστω και τώρα (που είναι κατά μια δωδεκαετία καθυστερημένα), στο προσεχές μέλλον η Ελληνική οικονομία θα αλλωθεί ολοκληρωτικά από πολυεθνικούς ομίλους που θα δραστηριοποιούνται αφορολόγητα στη χώρα μας, ενώ το σύνολο της Ελληνικής πολυπληθούς τάξης των μικρομεσαίων επιχειρηματιών θα υπαλληλοποιηθεί και θα πτωχοποιηθεί. Εάν αυτό επιθυμεί ο πολιτικός κόσμος τότε δεν έχει παρά να συνεχίσει να μένει άπραγος στην πληγή που ονομάζεται ανεξέλεγκτο transfer pricing.
* Ο κ. Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.
Πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον άρθρο, αν και κατά τη γνώμη μου έχουν ίσο ή αρκετό μερίδιο ευθύνης και οι πολλοί "μικροί" οι οποίοι έχουν κατακλέψει το κράτος τα τελευταία χρόνια.
Δούλεψε να φας και κλέψε να ‘χεις
Τρίτη, 4 Ιανουαρίου 2011 - 07:00
Του Άγη Βερούτη
Πολυεθνικοί όμιλοι δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα σχεδόν σε κάθε τομέα της οικονομίας είτε απευθείας μέσω θυγατρικών τους, είτε μέσω εμπορικών αντιπροσώπων. Η ελληνική αγορά είναι σε απόλυτο μέγεθος η 24η οικονομία στον κόσμο. Συνεισφέρει μεσοσταθμικά το διόλου ευκαταφρόνητο 1,5% - 3% του παγκόσμιου τζίρου των πολυεθνικών ομίλων, ενώ για λόγους που θα δούμε πιο κάτω, προσφέρει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του κέρδους τους.
Η αβεβαιότητα της δραχμής με την απρόβλεπτη διολίσθηση της ισοτιμίας της σε σχέση με τα 'σκληρά' νομίσματα και οι περιορισμοί στην κινητικότητα των κεφαλαίων στο παρελθόν, παρότρυνε τους πολυεθνικούς ομίλους σε τιμολογιακή πολιτική όχι μακριά από αυτήν που ακολουθούν σε πολλές Αφρικανικές χώρες. Με τιμές που εμπεριέχουν κινδύνους υποτιμήσεων από τη στιγμή τιμολόγησης έως την είσπραξη, κινδύνους από ασταθή φορολογική νομοθεσία, καθώς και εξόδων 'marketing' όπως κατ’ ευφημισμό αποκαλούν τις δωροδοκίες κρατικών αξιωματούχων.
Τα όποια κέρδη καταφέρνουν να βγάλουν οι πολυεθνικοί όμιλοι από επισφαλείς χώρες τα ενσωματώνουν στις τιμές μετάβασης των προϊόντων τους στις αγορές αυτές, τα γνωστά transfer prices. Αυτά εμπεριέχουν και ένα γενναίο ποσοστό κέρδους. Το κέρδος όμως δεν θα φορολογηθεί στη χώρα που καταναλώνονται τα προϊόντα, αλλά στη χώρα που παράγονται ή από την οποία διακινούνται (π.χ. Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία ή Ολλανδία).
Έτσι αφαιρούνται από τη χώρα εναντίον της οποίας εξασκείται η τιμολογιακή πολιτική μεταφοράς κερδών (transfer pricing) μεγάλα φορολογικά έσοδα. Χωρίς αυτά τα φορολογικά έσοδα στρεβλώνεται ο ανταγωνισμός στην αγορά αυτήν, καθώς οι εντόπιοι ανταγωνιστές υπόκεινται συχνά σε εξοντωτική φορολόγηση για αντιστάθμιση των φοροαποφυγών από πολυεθνικούς ομίλους. Η αντισταθμιστική υπερφορολόγηση καθιστά τους εντόπιους παραγωγούς οικονομικά ευάλωτους και σε μειονεκτική θέση αναφορικά στην δυνατότητα επενδύσεων. Το transfer pricing είναι ισοδύναμο ενός αδήλωτου οικονομικού πολέμου ενάντια στις οικονομίες με σαθρούς ή ανέτοιμους ελεγκτικούς μηχανισμούς, που τους κλέβει οξυγόνο και ρευστότητα.
Μετά τους τριγμούς που προκάλεσε στην Αμερικανική αγορά η απάτη της ENRON, ο νόμος των Sarbanes-Oxley σε συνδυασμό με το 'Arm’s length principle' του USGAAP, από τις αρχές της δεκαετίας στόχευσε να αποτρέψει την αποστράγγιση ζωτικών πόρων των υπανάπτυκτων (σε ελεγκτικούς θεσμούς και μηχανισμούς) οικονομιών από ανήθικους πολυεθνικούς ομίλους κινούμενους μόνον από απληστία και με εργαλείο τους παράνομους χρηματισμούς τοπικών αξιωματούχων και τη μεταφορά κερδών.
Με όρους Αφρικανικών transfer prices συνέχισαν, όμως, να λειτουργούν στην Ελλάδα πλείστοι πολυεθνικοί όμιλοι και μετά την σταθεροποίηση της ισοτιμίας της δραχμής με το ECU και κατόπιν με την έλευση του κοινού νομίσματος. Η αλήθεια είναι ότι transfer pricing συνεχίζει να γίνεται και σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης όπως π.χ. πάνες μωρών και οδοντόπαστες, ενώ σε είδη υψηλής τεχνολογικής εξειδίκευσης όπως ιατρικές και αμυντικές προμήθειες και λογισμικό, είναι σύνηθες στην Ελλάδα να πληρώνεται υπερδιπλάσια έως υπερδεκαπλάσια τιμή για αυτά τα προϊόντα. Γνωστά παραδείγματα αποτελούν οι τιμές αγοράς μεταλλικών ανθρώπινων κλειδώσεων (implants), εξειδικευμένων καθετήρων αγγειοπλαστικής και πολλών άλλων. Τελευταία παρατηρείται και το φαινόμενο οι πωλήσεις πολυεθνικών να τιμολογούνται από άλλη Ευρωπαϊκή χώρα κατευθείαν, ενώ η Ελληνική θυγατρική τιμολογεί την μητρική με ένα Management Fee που ίσα-ίσα καλύπτει τα λειτουργικά της έξοδα στην Ελλάδα και αποδίδει μηδενικό φόρο εισοδήματος.
Αποτέλεσμα του transfer pricing ήταν η συστηματική στέρηση της ελληνικής οικονομίας από τους φόρους που δικαιούται επί των κερδών δραστηριοτήτων των πολυεθνικών στην ελληνική αγορά, για προϊόντα κατανάλωσης από Έλληνες καταναλωτές. Ταυτόχρονα η εξαγωγή του συνόλου των κερδών συμμετέχει στην αύξηση του ελλείμματος ισοζυγίου πληρωμών, πλήττωντας την ελληνική οικονομία διπλά. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται, ενώ πολυεθνικοί όμιλοι που έχουν κατά παραδοχή τους στρεβλώσει και διαβρώσει με χρηματισμούς αξιωματούχων την ελληνική αγορά συνεχίζουν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι και αφορολόγητοι την λεηλασία της συλλογικής τσέπης του Έλληνα. Μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους πιθανόν θα είχε αποφευχθεί αν γινόταν σωστή φορολόγηση και σωστός έλεγχος τιμών των πολυεθνικών εδώ και 12 χρόνια, καθώς κρατικές προμήθειες θα κόστιζαν ως και 1/3 από όσο τις πληρώσαμε, ενώ θα εισέπραττε το κράτος φόρους ίσως και στο ήμισυ του μέσου ετήσιου ελλείμματος της ιδίας περιόδου.
Καιρός είναι να δημιουργηθεί τμήμα φορολόγησης πολυεθνικών με εξειδίκευση στο transfer pricing στο ΥΠΟΙΚ και το ΥΠΑΝ, αντλώντας από τους άριστους και τους αδιάφθορους, με την συνδρομή στελεχών με γνώση του αντικειμένου, πληροφόρηση από το Αμερικανικό IRS αλλά και τις αντίστοιχες υπηρεσίες των εταίρων μας. Ειδάλλως, και μέχρι να ολοκληρωθεί η οργάνωση της σχετικής υπηρεσίας, θα μπορούσαμε να φορολογήσουμε τις δραστηριότητες των πολυεθνικών με βάση το τζίρο τους και το ποσοστό κέρδους που επιτυγχάνουν στα ενοποιημένα παγκόσμια αποτελέσματά τους, προσαρμοσμένα όμως με το κλάσμα μέσων παγκόσμιων τιμών σε σχέση με τις ελληνικές τιμές τους.
Είναι αδύνατον να επιτευχθούν οι αισιόδοξοι στόχοι εσόδων του κράτους όταν οι μεγαλύτεροι παίκτες της αγοράς χαίρουν φορολογικής αμνηστίας. Αποτελεί κοινωνική αναλγησία το ότι για να αντισταθμιστούν οι διαφυγόντες φόροι, κόβονται συντάξεις και μισθοί δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, αποστραγγίζονται με περαιώσεις και έκτακτες εισφορές (δηλαδή αναδρομικούς φόρους) οι μικρομεσαίοι και κυνηγώνται κουρείς, περιπτεριούχοι, και ιδιοκτήτες καφενείων να καλύψουν εκείνα που φορο(απο)φεύγουν οι πολυεθνικοί κολοσσοί.
Αν δεν ενεργήσει το ΥΠΟΙΚ έστω και τώρα (που είναι κατά μια δωδεκαετία καθυστερημένα), στο προσεχές μέλλον η Ελληνική οικονομία θα αλλωθεί ολοκληρωτικά από πολυεθνικούς ομίλους που θα δραστηριοποιούνται αφορολόγητα στη χώρα μας, ενώ το σύνολο της Ελληνικής πολυπληθούς τάξης των μικρομεσαίων επιχειρηματιών θα υπαλληλοποιηθεί και θα πτωχοποιηθεί. Εάν αυτό επιθυμεί ο πολιτικός κόσμος τότε δεν έχει παρά να συνεχίσει να μένει άπραγος στην πληγή που ονομάζεται ανεξέλεγκτο transfer pricing.
* Ο κ. Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
